Jezus Chrystus

Jezus Chrystus - hebr. ישוע, ישו Joszue aram. ܝܫܘܥ ,ܝܫܘ Jeszua, „JHWH pomocą, zbawieniem” i z gr. Χριστός Christós, „namaszczony, pomazaniec, mesjasz, orędziarz”, ur. ok. 8-4 p.n.e., zm. ok. 30-33 n.e - znany jako Jezus z Nazaretu – centralna postać chrześcijaństwa, zgodnie z wierzeniami chrześcijan założyciel chrystianizmu, Syn Boży i Zbawiciel. Dla większości wyznań i kościołów chrześcijańskich (trynitarskich) Jezus jest także wcieleniem Boga w osobie Syna Bożego. W islamie uznawany jest za proroka i nazywany Issa, Isa. Polska wersja imienia "Jezus" powstała poprzez naśladownictwo imienia starożytnego słowiańskiego Boga Jesse, pojmowanego jako Absolut czy Wszechduch.

Pomazaniec, Namaszczony, Mesjasz (hebr. מָשִׁיחַ), Masijaha, Masjah; gr. Chrystus (gr. χριστός), pot. Wybraniec — według Biblii osoba namaszczona, przy czym gest namaszczenia (pomazania) oznaczał konsekrację, poświęcenie. Pierwotnie, w Starym Testamencie, tytuł ten odnosił się wyłącznie do osób, z których powołaniem wiązał się obrzęd namaszczenia olejem. Zaliczali się do nich królowie (por. Saul), kapłani (por. Aaron) oraz prorocy (por. Elizeusz). W okresie przesiedleń termin Pomazańca zaczął być wiązany z prorockimi zapowiedziami Wyzwoliciela mającego przywrócić Królestwo Izraela. Miał on być charyzmatycznym i mądrym przywódcą politycznym, który przyniósłby całemu światu poznanie Boga i szczęśliwy pokój, zaś ludowi żydowskiemu - szczęśliwe bytowanie w ziemi izraelskiej.

Głównymi na Zachodzie źródłami poznania życia i nauki Jezusa, zarówno dla wyznawców chrześcijaństwa, jak i dla uczonych badających jego życie i naukę, są cztery kanoniczne Ewangelie Nowego Testamentu. Według zapisów w Ewangeliach Jezus nauczał w Galilei i Judei w rzymskiej Palestynie, został skazany na śmierć przez ukrzyżowanie w Jerozolimie zgodnie z wyrokiem rzymskiego namiestnika (gr. hegemon) Poncjusza Piłata, a trzeciego dnia po śmierci klinicznej zmartwychwstał. Jest chyba najlepiej znanym na Zachodzie przypadkiem osoby, która przeżyła tak zwaną śmierć kliniczną i wróciła do życia.

Nauka Jezusa przekazana została światu przez uczniów nazywanych Apostołami, których było dwanaście wedle zasad starożytnej astrologii. Każdy apostoł reprezentuje jeden znak zodiaku, jedną astralną, kosmiczną siłę.

Historycznie wedle dokumentów żydowskich Jezus syn Miriam był nieślubnym synem Marii (Miriam) oraz rzymskiego legionisty (oficera) Tyberiusza Juliusza Abdesa Pantery (Pandera) (Marcello Craveri: Vita di Gesu 1966). Żydzi zwyczajowo nieślubne dzieci nazywają "poczętymi z Ducha Świętego" podobnież dzieci których ojciec jest nieznany.Na Wschodzie częstym jest pogląd, że Jezus Chrystus był bodhisattwą i wzorował się na naukach i życiu Gautama Buddha. Dość powszechnym i dobrze udokumentowanym jest pogląd, że Jezus był członkiem albo nawet lokalnym przywódcą żydowskiego stronnictwa esseńczyków. Teorię tę wysunęli K.F. Bahrdt oraz K.H. Venturini. W Qumran nie odnaleziono bezpośrednich na to dowodów, ale nauczanie Jezusa i esseńczyków posiada wiele podobnych elementów, przez co nauki Jezusa stają się mniej rewolucyjne jak na ten okres. Jednocześnie wiele pism apokryficznych jak i same Ewangelie kanoniczne wskazują na esseńskie wyznanie Jezusa.

Wśród językoznawców panuje zgoda co do tego, że greckie słowo nazarene, które pojawia się często w związku z Jezusem, nie ma nic wspólnego z Nazaretem jako miejscowością. Pochodzi ono od aramejskiego nazar - "utrzymywać uwagę", "obserwować", "ślubować służbę Bogu", a użyte jako rzeczownik oznacza diadem symbolizujący pomazaną głowę. Jezus Nazarejczyk to Jezus który złożył śluby nazireatu, takie jak powstrzymanie się od picia alkoholu, dotykania zwłok zmarłych i ścinania włosów, charakterystyczne dla rozlicznych tajemnych bractw prorockich, takich jak esseńczycy.

Jezus Nazarejczyk w Indii

Holger Kersten, autor książki "Jezus żył w Indiach", twierdzi że nazarejczyk był to "strażnik, lub ktoś, kto celebruje tajemne rytuały". W ten sposób w Talmudzie nazywano członków tajemnych stowarzyszeń inicjacyjnych, praktykujących magię, wiodących ascetyczne, oddane wspólnocie życie wypełnione duchem boskich cnót. Sekty nazarejczyków istniały jeszcze przed narodzinami Jezusa. Wspomina o nich Stary Testament. Nazarejczykiem był Samson, który nie pozwalał ścinać swoich włosów i nie pił wina, z czego można wywnioskować, że był ascetą. Nazarejskim ascetą i prorokiem był również Jan Chrzciciel, który był bezpośrednim mistrzem i nauczycielem duchowym Jezusa. Żydowski historyk, Józef Flawiusz, opisał go jako "zacnego męża, który zachęcał Judejczyków, by kształcili w sobie cnotę i by do chrztu przystępowali, zachowując sprawiedliwość w stosunkach wzajemnych i gorliwie czcząc Boga".

Nazarejczycy praktykowali w grotach i osadach położonych nad Morzem Martwym z dala od, ich zdaniem, zepsutego świata wielkich miast. Jest wielce prawdopodobne, że po 12-tym roku życia Jezus udał się właśnie do jednej z tych osad, by tam, w odosobnieniu pobierać nauki o "czystym sercu" i życiu pozbawionym pokus. O przynależności Jezusa do takiego bractwa inicjacyjnego świadczy również pewna wzmianka w apokryficznym "Liście apostolskim Lentulusa", dotycząca wyglądu jego włosów, które opadały falami na jego ramiona i były "rozdzielone na środku głowy, tak jak robili to nazarejczycy".

Mimo to wielu uczonych podkreśla, że bractwem, o którym mowa, mogli być nie nazarejczycy tylko esseńczycy, zamieszkujący klasztor Qumran nad Morzem Martwym. Esseńczycy tworzyli zamkniętą wspólnotę poświęconą "przymierzu wiecznej miłości z Bogiem", w której wyrzekali się dóbr doczesnych i praktykowali ascezę. Do wspólnoty wstępowali młodzi chłopcy już w wieku lat 11, czyli mniej więcej wtedy, gdy Jezus udał się w nieznane. Byli w niej poddawani wielu próbom i inicjacjom, osiągając pełnię praw we wspólnocie wraz z ukończeniem 30-tego roku życia, czyli dokładnie wtedy, gdy Jezus rozpoczął swe nauczanie, czego zresztą wymagano.

W 1887 roku Nikołaj Notowicz (Notovitz), podczas podróży po tybetańskim Ladakhu, natknął się w klasztorze Himis (Hemis) na tajemniczy manuskrypt zawierający opis życia człowieka o imieniu Issa, którego buddyjscy mnisi utożsamiali z Jezusem. Według tego rękopisu, Issa w 13-tym roku życia, zamiast wejść w związek małżeński, jak to było w żydowskim zwyczaju, potajemnie opuścił dom ojca, wyjechał z Jerozolimy i przyłączył się do karawany jadącej do "kraju buddów". Rok później przybył do krainy położonej na południowym wschodzie dzisiejszego Pakistanu, gdzie osiedlił się wśród Ariów (Arya).

Tamtejsi wyznawcy indyjskiego dżinizmu szybko przekonali się do jego nauk i chcieli, aby pozostał wśród nich jak najdłużej. Issa udał się jednak do Juggernaut, gdzie został ciepło przyjęty przez braminów, u których studiował starożytne pisma hinduskie, Wedy i uczył się uzdrawiania oraz odprawiania egzorcyzmów. Issa przez sześć lat studiował i nauczał w Juggernaut, Rajagriha, Benares i innych świętych miastach. A ponieważ zaznajamiał ze świętymi pismami nawet ludzi z niższych kast, którym zabroniona była wszelka nauka, szybko popadł w konflikt z braminami i kszatrijami, czyli kapłanami i wojownikami. Musiał więc uciec z Juggernaut. Podróżował i nauczał u stóp Himalajów, na co jest w Indii wiele historycznych śladów, aż w końcu w wieku 29 lat wrócił do Palestyny.

Jezus Chrystus w Wielkich Religiach

Jezus Chrystus był wyznawcą judaizmu, religii Mojżeszowej, przestrzegał jej zasad, głosił kazania w synagogach w szabaty (soboty), jako uznany rabin żydowskiej religii, którym zostaje się w 30 roku życia po wieloletnich studiach duchowych i teologicznych.

Judaizm niewiele uwagi poświęca życiu i misji Jezusa, którego uznaje generalnie za odstępcę lub za postać fikcyjną. Według relacji Ewangelistów kapłani żydowscy zdominowani w owych czasach przez rodzinę Annasza i saduceusze od początku byli mu zdecydowanie wrodzy i nieprzejednani. Podobną postawę przyjęła większa część faryzeuszów, najbardziej wpływowej ówcześnie sekty żydowskiej, aczkolwiek zdarzały się wśród nich przypadki przychylności (Nikodem – Ew. Jana 3, 1-11, r.7, 50-52) lub życzliwej neutralności (rabban Gamaliel Starszy, Dz. Ap. 5, 34-39).

Większość teologów judaizmu ocenia działalność Jezusa Chrystusa i jej skutki negatywnie, jako sprzeczną z "prawem Bożym" oraz niezgodną ze słowami proroków, dotyczącymi nadejścia obiecanego Mesjasza. Bardziej pojednawcze oceny Jezusa, podkreślające jego związek z judaizmem, pojawiły się ponownie w czasach współczesnych. Tylko Żydzi mesjanistyczni, na ogół nie zaliczani do wyznawców judaizmu, uznają Jezusa za Mesjasza i syna Bożego, idąc za przykładem chrześcijaństwa.

Według islamu Jezus (Isa) był prorokiem i zapowiedzianym wcześniej Mesjaszem, lecz nie był Synem Bożym. Koran wielokrotnie potępia dogmat Trójcy Świętej (choć wydaje się, że była ona rozumiana jako składająca się z Boga, Jezusa i Marii, a nie Boga Ojca, Jezusa i Ducha Świętego), stwierdzając, że Bóg, Allah jest tylko jeden (nie ma boga oprócz samego Boga), a kto dodaje Bogu współtowarzyszy (dzieci), temu Bóg zabronił wejścia do Ogrodu.

Koran mówiąc o życiu Jezusa potwierdza niektóre fakty zawarte w Ewangeliach (również apokryficznych). Historia poczęcia Jezusa pokrywa się z opisem św. Łukasza – matką Chrystusa była Maria, której ukazał się Anioł pod postacią doskonałego człowieka, zapowiadając narodzenie syna, mimo iż była dziewicą jednak, choć narodził się dzięki Boskiej interwencji, islam w żadnym wypadku nie nazywa go Synem Boga. Maria urodziła Jezusa pod drzewem palmowym, a ten tuż po urodzeniu potrafił rozumnie przemawiać. W dalszym życiu nauczał, czynił cuda i uzdrawiał, ale tylko dzięki woli i mocy danej od Boga. Wspomniana jest m.in. apokryficzna historia o tworzeniu przez Jezusa ptaków z gliny, które następnie stawały się istotami żywymi.

Co ważne, islam zaprzecza ukrzyżowaniu, a w konsekwencji zmartwychwstaniu. Wedle Koranu, Jezus nie został ukrzyżowany ani zabity, a jedynie tak wydawało się ludziom: w rzeczywistości Bóg wziął go do siebie.

Koran nie opisuje samej nauki Jezusa, chociaż Prorok Boga Muhammad był z nią dogłębnie zapoznany ponieważ reformował ówczesny judaizm i chrześcijaństwo powracając do korzeni wiary Ojca Abrahama. Księga Koran, Pismo Święte islamu mówi o Jezusie jedynie jako o kolejnym proroku, Posłańcu głoszącym wiarę w Boga i zapowiadającym Sąd Ostateczny. Islam zaprzecza chrześcijańskim dogmatom o boskości Chrystusa, podkreślając że był tylko człowiekiem: "Nie godzi się Miłosiernemu, aby wziął sobie syna".

Odrzucając twierdzenia jakoby Jezusa był Bogiem, islam otacza go szacunkiem, niekiedy większym od niektórych Kościołów chrześcijańskich. Szejk Omar Bakri Muhammad z Londynu ogłosił w 2004 roku fatwę na pederastę Terrence McNally´ego, autora sztuki Corpus Christi przedstawiającej Chrystusa i apostołów jako grupę gejów. Sztuka wystawiona przez grupę homoseksualnych studentów z uniwersytetu w Saint Andrews, nie została publicznie potępiona jedynie przez pederastyzujący przez Kościół anglikański.

Niektórzy hinduiści uważają Jezusa za mędrca lub wielkiego jogina, a nawet za emanację Boga czyli awatara. W niewielkim ruchu Surat Shabda Yoga Jezus jest uznawany za satguru. Swami Vivekananda wychwalał Jezusa i uznawał go za źródło siły i doskonałości.

Paramahansa Jogananda nauczał, że Jezus był wielkim guru swoich czasów, mistrzem duchowym, Bogiem wcielonym oraz następnym wcieleniem Proroka Elizeusza.

Mahatma Gandhi bardzo podziwiał Jezusa i uznawał go za jednego z głównych propagatorów ahinsy (zasady niekrzywdzenia). Gandhi powiedział: "Lubię waszego Chrystusa, ale nie lubię waszych chrześcijan. Wasi chrześcijanie są tak niepodobni do waszego Chrystusa..." a także "Dla mnie był On najwspanialszym nauczycielem jakiego ludzkość kiedykolwiek miała."

Sathya Sai Baba wielokrotnie mówił, że Jezus jest wcielonym Bogiem, wielkim świętym i nauczycielem duchowym, który stanowi wzór dla ludzi. Swami Kaleśwara uważa Jezusa za świętego i wielką duszę.

Bhaktivedanta Swami, założyciel ruchu Hare Kryszna, uznał greckie imię Jezusa Christos za inną wersję imienia boga Kryszny: Krista. W ten sposób oddając cześć Jezusowi czci się samego Krysznę jako Najwyższą Osobę Boga (Bhagawan). Bhaktivedanta uznał Jezusa za "mistrza duchowego" (guru), uczącego ludzi miłości do Boga.

Dalajlama XIV uważa Jezusa za bodhisattwę, chociaż niewielu nauczycieli buddyjskich interesowało się jego postacią.

Wiele świadectw orientalnych wskazuje, że Jezus Chrystus przeżył swoje ukrzyżowanie i żył dalej przez wiele lat, podróżując po krajach Wschodu, w tym przebywał dłużej w Kaszmirze, Bengalu i w Nepalu. Umarł w wieku ponad 100 lat uczestnicząc w soborze buddyjskim. W Śrinagar w Kaszmirze znajduje się grób proroka Jezusa Chrystusa strzeżony przez lokalnych świątynnych strażników grobu.

Kilka orientalnych gryp recytuje rodzaj mahamantry związanej z Jezusem Chrystusem jako wcielonym bóstwem:

Om Christāya Namah!

Om Kristāya Namah!