Saura

Saura, Solarny, Słoneczny, w sanskrycie: सौर - to termin odnoszący się do dni i miesięcy słonecznych, solarnych, w czasach wedyjskich i średniowiecznych kalendarzach indyjskich, aby odróżnić je od systemu księżycowego w kalendarzach księżycowo-słonecznych. Saura to termin występujący w misteriach i religiach indyjskich i oznaczający „Słońce” (Surya, spolszczone na Surja) lub cokolwiek związanego z „Słońcem”. Najwcześniejsza wzmianka o terminie Saura znajduje się w wedyjskich i upaniszadowych tekstach hinduizmu. Na przykład pojawia się w rozdziale 7.2 Sankhayana Aranyaka osadzonym w Rigwedzie oraz w Maitri Upaniszadzie, w obu kontekstowo oznacza Słońce, Surja Dewa. W Mahabharacie i Puranach termin ten jest używany w odniesieniu do Saurów, czcicieli bóstwa Słońca, tradycji solarnych magów kultywujących wedyjską wysoką magię. W buddyzmie ezoterycznym termin ten pojawia się w kontekście jogina i bóstwa, z alternatywną pisownią słowa savara.

Dzień i miesiące słoneczne w kalendarzach ery wedyjskiej i średniowiecznych kalendarzach indyjskich są poprzedzone słowem Saura , aby odróżnić je od systemu księżycowego w kalendarzach księżycowo-słonecznych. Jednak nazwy miesięcy Saura w tekstach wedyjskich i tekstach średniowiecznych są różne, a epoka średniowiecza łączy je z systemem zodiaku, który jest taki sam jak chaldejski, egipski i grecki system zodiaku słonecznego i na który ma wpływ. W tekstach wedyjskich wspomina się o mierzeniu czasu, jak również o naturze ruchów Słońca i Księżyca. Na przykład rozdział 19.3 Kaushitaki Brahmana wspomina o przesuwaniu się względnego położenia Słońca w kierunku północnym przez 6 miesięcy i w kierunku południowym przez 6 miesięcy, co daje półrocza: Uttarajanam oraz Dakszinajanam. Dzień Saura (sanskryt: सौर) jest definiowany w średniowiecznych tekstach hinduskich jako okres, w którym Słońce znajduje się w obrębie jednego stopnia łuku ekliptyki. Miesiąc Saura definiuje się na dwa sposoby. Jeden, jako okres przebywania Słońca w jednym solarnym znaku zodiaku, w jednym Raśi liczonym od aktualnego Meszadi, Punktu Barana. Po drugie, jako okres trzydziestu okresów wschodów Słońca. Pełną listę miesięcy kalendarza Saura magów solarnych ery wedyjskiej można znaleźć w Jadźurwedzie (starszej niż ~ 1000 pech). Według Louisa Graya jest to system kalendarza tak różny od nazw starożytnych miesięcy perskich czy awestyjskich, że „wyklucza jakąkolwiek możliwość wzajemnego wpływu” między ich dwoma systemami kalendarzowymi.

Miesiące wedyjskiego kalendarza solarnego Saura

Miesiąc Wedyjski	Aditja/Dewa	Znak Raśi	miesiące zachodnie
Madhu	Dhatr	Meṣa (Mesza)	marzec/kwiecień
Madhawa	Ajaman	Vṛṣabha (Wrszabha)	kwiecień/maj
Śukra	Mitra	Mithuna	maj/czerwiec
Śuci	Waruna	Karka/ta	czerwiec/lipiec
Nabhas	Indra	Siṃha (Sinha)	lipiec/sierpień
Nabhasja	Wiwaswan	Kanja	sierpień/wrzesień
Issa	Twasztar	Tula/h	wrzesień/październik
Urdźa (Urja)	Wamana/Wisznu	Vrścika/h	październik/listopad
Sahas	Amśa/Amśu	Dhanus	listopad/grudzień
Sahasja	Bhaga/wan	Makara	grudzień/styczeń
Tapas	Puszan	Kumbha/n	styczeń/luty
Tapasja	Pardźanja	Mina (Meena)	luty/marzec

Wedyjskie miesiące słoneczne zostały pogrupowane w sześć pó roku czy sezonów według nazw nadanych miesiącom. „Słodkie” miesiące – Madhu i Madhava – odpowiadały wiośnie. „Jasne” miesiące do lata, „pochmurne” nazwy do monsunów, „soczyste” nazewnictwo jesiennych zbiorów, „mocne” do zimy i „ascetyczne” nazwy – Tapas i Tapasya – przypominające o dwóch miesiącach medytacji i surowego życia w ascezie. Zarówno wedyjskie nazwy miesięcy kalendarza Saura, jak i nazwy miesięcy oparte na solarnym zodiaku Raśi, znajdują się w różnych rozdziałach Bhagavata Purany. Jej rozdział 12.11 zawiera prawie identyczne nazwy miesięcy słonecznych jak starożytna Święta Jadźurweda, z wyjątkiem Sahasji (ang. Sahasya), która nazywa się Puszja (ang. Pushya). Co więcej, Bhagavata Purana łączy każdy wedyjski miesiąc słoneczny z jednym z dwunastu Aditjów - starych, magicznych bóstw solanych.

Wcześniej uczeni uważali, że Słońce (Saura, Surja), Księżyc (Soma), planety, systemy astrologiczne oparte na zodiaku, obecnie zwane astrologią hinduską, to dziedzina, która rozwinęła się w stuleciach po przybyciu astrologii greckiej wraz z Aleksandrem, ponieważ ich znaki zodiaku są prawie identyczne. Udowodniono jednak, że Grecy nauczyli się tej wiedzy od Chaldejczyków, a ci przyjęli wiele ze Wschodu, w tym z Indii wczesnych wedysjkich magów z Krainy Sindh, wzdłuż rzeki Indus.

Saura to religia, magiczne misterium i w czasach późniejszych wyznanie hinduizmu, wywodzące się z mistyczno-magicznej tradycji wedyjskiej. Zwolennicy Saury czczą Surję jako Saguna Brahmana. Obecnie Saurowie są jak na wielkie Indie bardzo małym ruchem misteryjnym i magicznym, znacznie mniejszym niż inne większe denominacje, takie jak wisznuizm, Śaktyzm czy śiwaizm. Nastąpił gwałtowny upadek Saurów w XII i XIII wieku e.ch., w wyniku podbojów muzułmańskich nastawionych na niszczenie kultury i duchowości mistyczno magicznych waidikam, wykorzeniania tradycji wedyjskiej. Słońce było czczone w różnych formach od czasów Rygwedy w Indiach. O znaczeniu tradycji Saura świadczy duchowa wyższość czy prymat inicjacyjnej mantry Gajatri w modlitwach wedyjskich. Teologia tradycji pojawia się w wielu dokumentach, takich jak Mahabharata, Ramajana, Markandeja Purana i inskrypcja z V wieku. Pewnego razu w Mahabharacie, wychodząc rano ze swoich komnat, Judhisthira spotyka tysiąc braminów Saurytów z ośmioma tysiącami wyznawców.

Kapłani tradycji saura nazywani byli magas, bhodźakas lub sakadivipija braminami. W tradycji Saura niebiańskie bostwo Surja, okiem którego jest widzialne Słońce, jest panem Trimurti, wiecznym Brahmanem i najwyższym Duchem, Świętą Duszą wszystkich stworzeń, samoistną, nienarodzoną, przyczyną wszystkich rzeczy i podstawą świata. Zwolennicy Saura czczą Surję jako Saguna Brahmana. Najważniejszym tekstem tradycji Saura jest Saura Samhita, a jego jedyna starożytna zachowana kopia znajduje się obecnie w Nepalu i jest datowana na 941 rok e.ch., ale uważa się, że jest znacznie starsza. Innym ważnym tekstem jest Surja Satakam, sanskrycki poemat składający się ze stu zwrotek. Wiersz został skomponowany w metrum śragdhara i napisany w stylu Gaudi przez Majurbhattę, poetę na dworze Harśawardhana i rywala Banabhatty. W tekście tym podkreślono Surję, Surja Dewę, jako dawcę mokszy (uwolnienia). Samba Purana, Saurite Upapurana, to tekst w całości poświęcony Surji, Bóstwu Słońca, najważniejszmu z Aditjów.