Nefilim

Nefilim po hebr. נפלים lub נפילים – giganci, olbrzymi, tytani lub upadli – termin, który najczęściej tłumaczy się jako „upadli” albo „giganci”. Z reguły oznacza istoty o ogromnych rozmiarach, urodzone w rezultacie obcowania synów Bożych, na ogół utożsamianych z upadłymi aniołami o wcześniej specjalnym statusie Iszim, z ziemskimi kobietami (córkami ludzkimi), które brali sobie jako branki przymuszając do współżycia seksualnego.

Termin nefilim pojawia się trzykrotnie w hebrajskim tekście Starego Testamentu: raz w Rdz 6,4 oraz dwukrotnie w Lb 13,33. Oprócz tych dwóch miejsc, istnieje jeszcze ustęp w Ez 32,22-27, gdzie występuje analogiczne słowo nofelim, które z kolei można potraktować jako powiązane z nefilim. Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu (spisane z reguły po grecku) zawierają odniesienia do nefilim z hebrajskich jego części.

Słowo nefilim w języku hebrajskim (oraz analogiczny termin nefilin w języku aramejskim) jest derywatem rdzenia nafal (hebr. נפל, nafal) oznaczającego „upadać”, „spadać” ale także „oddać hołd”, „upuścić”, „zginąć”, „ponieść porażkę”, „posmutnieć”. Końcówka -im określa liczbę mnogą czasownika, zaś masorecka wokalizacja wskazuje na schemat pa‘il (tutaj: nafil) analogicznie do takich słów, jak kadisz, ‘aric i bahir. Forma ta używana jest rzeczownikowo w znaczeniu biernym do opisywania długotrwałych stanów, dlatego nefilim oznacza „ci, którzy upadli i w tym stanie trwają”. Sama etymologia słowa wyjaśnia już wiele acz konkretne znaczenie terminu nefilim należy rozpatrywać w danym kontekście zastosowania.

Tożsamość „synów Boga” bądź „synów bogów” (hebr. בני האלהים, bnej ha-elohim) jest generalnie jasna, gdyż w mistyce żydowskiej są to najpierwsi aniołowie stworzeni przez Boga, Elohim. Posłani przez Elohim Boga, JHWH, na ziemię z misją duchowego nauczania i prowadzenia młodej jeszcze duchowo i dziecięcej ludzkości, zaczęli ulegać w swoich inkarnacjach pokusom mieszania gatunków anielskich z rasą ludzką, co spowodowało powstanie demonicznych mieszańców w postaci nefilim oraz innych ras tytanicznych czy demonicznych jak anakim (długoszyi), refaim (osłabiający, wampiry), gibborim (bohaterowie w piciu odurzaczy, sycery), zumzummim czy zamzummim lub zuzim (krzątający się, pracoholicy), emim (postrachy, straszydła, potwory, strzygi), awwim (węże, smokowęże, niszczyciele, szkodniki) etc.

Lista pierwszych upadłych Synów Bożych liczy 217 imion, a sama liczba 217 w numerologii uchodzi za pechową, jeśli jest sumą innych liczb w przeliczanych imionach czy nazwach. Najważniejszych upadłych Synów Bożych (dowódców) jest 17-tu, stąd liczba siedemnaście uchodzi za wibrację wielkiej czarnej loży, i tak jest rozpatrywana jako wibracja numerologiczna sumy liczb w gematrii.

Nefilim w Księdze Henocha

Apokryficzna etiopska Księga Henocha (Hen 1.6), której część pierwsza, zwana Księgą czuwających, rozwija przekaz Księgi Rodzaju 6, 1-4, traktuje o łączeniu się synów Bożych, tutaj utożsamionych z aniołami, z córkami ludzkimi (Hen 6-36). Z tych związków poczęci zostali giganci (nefilim), którym przypisywano czynienie zła na Ziemi, za co na ludzkość został sprowadzony potop i powszechna zagłada. Upadli czyli byli aniołowie ujrzeli kobiety ziemskie i za namową ich dowódcy, Szemihaza, Aza czy Szemhazaja, złożyli przysięgę, że spłodzą z nimi dzieci. Dwustu aniołów oraz ich 17-tu dowódców zstąpiło na Ziemię, każdy wybrał sobie kobietę, którą nauczył czarów i zaklęć, które stały się złą czarną magią. Ze związków tych narodzili się giganci (nefilim i inne rasy), wysocy na trzy tysiące łokci. Ponieważ ludzie nie mogli ich utrzymać, giganci obrócili się przeciwko nim. Księga Henocha przedstawia gigantów jako istoty niegodziwe, niszczące ziemię, zabijające ludzi (szczególnie świętych Bożych), wampiryzujące i praktykujące kanibalizm. Jako potomkowie upadłych aniołów (demonów) duchy gigantów (tytanów) nie mogły umrzeć tak jak ludzie podczas potopu, została im odebrana tylko ich ziemska powłoka, sami natomiast pozostali na Ziemi w postaci bezcielesnych demonów i skierowania do świata podziemnego. Odtąd nękają ludzkość ze świata podziemnego tak, jak robili to w czasach przed potopem, zazdroszcząc śmiertelnikom ciał i możliwości zbawienia, a także dążąc do władzy nad ludzkością poprzez tworzenie demonicznych satrapii czy tyranii, poprzez przejmowanie przywódców politycznych i wojskowych w procesie demonicznego owładnięcia czy opętania. Analogiczną legendę o pochodzeniu gigantów ze związków upadłych aniołów ze śmiertelnymi kobietami podaje Księga Jubileuszów. Według tego apokryfu Bóg w akcie słusznej i sprawiedliwej pomsty za ich niegodziwości zesłał na nich szał i giganci pozabijali się nawzajem.