MANTRA JOGA - Potęga Wibracji

(Hridaya nr 17)

Starożytny traktat "Yogatattva Upaniszad" wyróżnia cztery fundamentalne grupy systemów jogi, które są użyteczne w Ciemnym Wieku w jakim znalazła się ludzkość, czyli w Kali Judze. Wzór tych czterech systemów jest na tyle uniwersalny, że wszystkie autentyczne szkoły duchowe będą musiały być zbudowane w podobny sposób, ażeby móc efektywnie służyć osobom wyruszającym w drogę powrotną. Opis systemów zawiera po prostu kolejne szczeble nauki i praktyki jakie musi przejść każda dusza, która skieruje się w świat ducha.

Oto tajemna lista czterech podstawowych ścieżek duchowych:

1. MANTRA JOGA - zjednoczenie przez wibrację dźwięku;
2. HATHA JOGA - zjednoczenie przez harmonię przeciwieństw;
3. LAJA JOGA - zjednoczenie przez wchłonięcie emanacji;
4. RADŹA JOGA - zjednoczenie przez przyjemność obowiązku.

Według nauk starożytnych Mędrców (Riszich), każda istniejąca Szkoła Duchowa musi być zbudowana według porządku i praw jednego z tych czterech systemów. Mamy więc cztery modele ścieżki duchowej. Inne wzorce i reguły w Kali Judze po prostu nie istnieją i nie mają zastosowania.

Cel ostateczny każdego systemu jest taki sam. Określa go to samo słowo - SAMADHI - w każdej ze szkół. Wszelkie inne formy jogi są albo systemami uzupełniającymi jedną z powyższych form, albo też innymi nazwami dla któregoś z czterech wielkich systemów omówionych przez starożytnych Riszich.

Omówimy sobie teraz pierwszy z czterech systemów, a pozostałymi będziemmy się zajmować przy innych okazjach, w podobnych publikacjach.

W obecnym ciemnym wieku najłatwiejszą postacią jogi do praktykowania jest MANTRA JOGA. System ten jest najpowszechniejszy i najłatwiejszy do użytkowania dla człowieka współczesnej epoki. Każdy kolejny z systemów jest trudniejszy, a przez to mniej użyteczny dla społeczeństwa. W ten sposób łatwo zrozumiemy, że Radża Joga jest najbardziej elitarna, a przez to najrzadziej spotykana. Przyjrzyjmy się więc Szkole Mantr, aby zrozumieć jak wygląda najłatwiejsza ze ścieżek duchowych.

Mantra Joga związana jest ze światem NAMA-RUPA, ze światem imion i kształtów, nazw i form. Słowo "mantra" oznacza święte śpiewy, melorecytacje, modlitwy, a także mistyczne słowa takie jak OM - pierwotna mantra w jodze czy HU - fundamentalna wibracja w duchowej szkole sufich. Kiedy zrozumiemy, że wszystkie święte śpiewy religijne oraz wszystkie modlitwy przynależą do systemu Mantra Jogi, zobaczymy jak bardzo faktycznie ta ścieżka duchowa jest rozpowszechniona!

Czasami zdarzają się oszuści na polu duchowych ofert, którzy zabraniają praktykowania mantrycznych ćwiczeń. Oni w istocie zabraniają się modlić. Można sobie wyobrazić dokąd prowadzi zakaz modlitwy! Ludzki umysł, może lepiej - psychika, nie jest w stanie osiągnąć czegokolwiek bez pomocy imion i kształtów, bez użycia nazw i form. Mantra Joga wykorzystuje ten "defekt" czy raczej ograniczoność umysłu jako cnotę i zaletę i poprzez imiona (dźwięki mantr) i kształty (wyobrażenia, symbole) umożliwia umysłowi ostatecznie osiągnąć to, co jest Bezimienne i Bezkształtne.

Mantra - to "ochrona w dźwięku", to mówienie i moc słowa mówionego, a także, jak twierdzą "wyspecjalizowni" w badaniu jogi działacze chrześcijańscy, "zaklęcie". No cóż! Porządnie powiedziana modlitwa przynosi rezultaty. I dlatego czasem wygląda to czarodziejsko! Jezus, przykładowo, nauczył swoich uczniów pewnej modlitwy, która zwana jest "Modlitwą Pańską". Polecił modlić się tymi słowami, które On podał. A dzisiaj prawie nikt nie zna tej Jego pięknej modlitwy. Komu to bowiem z chrześcijan chciałoby się nauczyć kilku zdań w języku aramejskim? Oto droga jaką gubi się moc modlitwy. Mantra bowiem, to moc "ochrony w dźwięku". Naiwni myślą, iż tłumaczenie jest wystarczające, niestety tylko połowicznie mają rację. Tłumaczenie, jeśli poprawne, oddaje tyko kształt (wyobrażenie), niestety zwykle nie oddaje wibracji oryginalnych nazw, czyli mocy dźwięku. I w ten oto przykry sposób chrześcijanie na ogół nigdy nie mają nic do czynienia z modlitwą zwaną "Ojcze Nasz". A szkoda, bo jest na prawdę piękna i potężna kiedy brzmi jako mantra tak, jak jej Jezus uczył.

Rdzeń "Man" w słowie "mantra" oznacza dźwięk, a także umysł lub człowiek. Drugi rdzeń w tym złożonym słowie to "Tra", które znaczy wyzwolenie, także zbawienie oraz wyzbycie. Innym ważnym znaczeniem słowa "Tra" jest ochranianie. Możemy teraz spróbować pojąć obszerny zakres słowa "Mantra".

Możesz pojąć mantrę jako dźwięk wyzwalający, zbawiający i ochraniający, a także jako dźwięk wyzbywający - tj. powodujący wyzbycie się czegoś (w domyśle zanieczyszczeń i przeszkód). Możesz pojąć mantrę jako wyzwalającą umysł (manas) lub jako zbawiającą umysł, a w końcu wyzbywającą cię z umysłu. Możesz też rozumieć jako wyzwolenie czy zbawienie człowieka, a także jako wyzbycie się człowieka. Mantra zatem wykonuje istotną pracę w sferze manasu - umysłu, psychicznej wibracji ludzkiej. Zapewne dlatego jest tak fundamentalną praktyką wśród technik Mansa Sadhany (w Hrid. 16).

Joga klasyczna według zaleceń Mahariszi Patańdżali używa w swej podstawowej, wstępnej praktyce dźwięku zwanego PRANAWA. Jest to ćwiczenie o fundamentalnym znaczeniu, bez którego nie można w ogóle mówić o rozpoczęciu praktykowania jakiejkolwiek jogi. WERSETY od 27 do 29 w pierwszym rozdziale Jogasutr wyjaśniają dokładnie do czego służy Pranawa i jak należy ją praktykować. Trójdźwięk AUM jest określony jako odwieczna wibracja wszystkich form energii, jako pradźwięk. Nauka o Pranawie jest rozwinięciem nauk o tym czym jest IŚWARA (wersety J.I.21-J.I.26). Musimy wiedzieć, że to co osiągamy w procesi Samourzeczywistnienia (Sampradźniata) czy Realizacji jest właśnie w jodze określane mianem Iśwara. Iśwara jest symbolicznie oznaczony imieniem Pranawa: AUM. Iśwara jest przywoływana wibracją dźwięku AUM, który zlany w jeden dźwięk zdaje się brzmieć dla słuchacza jak OM lub lepiej jak gardłowe polskie Ą.

Według Jogasutr (I.29), praktykowanie Pranawy, dwa zasadnicze aspekty, u osoby aspirującej w jodze, wyzwala:

1. pozwala osiągnąć wewnętrzne ja (ćetana), odczuć Pana, czyli Iśwarę, co też służty głębokiej internalizacji, skierowaniu do wewnętrznych właściwości Boga, Jaźni, Ideału.
2. powoduje zanik przeszkód, czyli rozproszeń świadomości, których jest dziewięć (p. J.I.30).

Klasycznie, cała nauka praktyki mantry w jodze rozpoczyna się od wibrowania Pranawy - trójdźwięku AUM. Praktyka dzieli się na trzy etapy. W pierwszej fazie, najniezbędniejszej, należy tę zgłoskę powtarzać, co zwie się DŻAPA! Oznacza to zarówno głośne powtarzanie, śpiewanie, intonowanie jak i szeptanie.

Druga faza pracy obejmuje kontemplowanie, wytwarzanie czy wywoływanie w myślach zjawiska AUM. Jest to tzw. BHAWANA. Cały umysł brzmi tą jedną myślą: AUM. Jeżeli coś myślimy lub o czymś rozmyślamy to jest to dźwięk AUM.

W trzeciej fazie odkrywana jest wewnętrzna pieśń brzmiąca jako wibracja AUM. Jest to tzw. Anahatnadam - "Pieśń Powrotu", którą aspiranci mogą usłyszeć wewnątrz swego serca. Odkrywa to prawdziwie znaczenie Pranawy. W ten sposób Arthabhawana jako praktyka zostaje wypełniona. Słuchanie odbywa się w cichości milczenia.

Należy pamiętać o tym, że kolejne stopnie praktyki trzeba w ich kolejności, tak jak są podane, rozwijać.

Zapoznaliśmy się zatem z podstawami klasycznego sposobu pracy z mantrą i z podstawą mantry według nauki klasycznej, czym jest wibracja AUM. Samo słowo MANTRA JEST UŻYTE w tekście Jogasutr bodaj tylko jeden raz - na początku czwartego rozdziału, gdy mowa o sposobach rozwoju cudownych mocy Boga. Oznacza to, że oprócz Pranawy technicznie Księga Jogi Księga Jogi nie wymienia żadnych tekstów mantr. Znaczenie terminu "mantra", jednakże, zawiera w sobie "Słowo". A to oznacza, że SŁOWO jest ową tajemniczą MANTRĄ. Starożytni przypisywali głęboką uważność temu temu co dzisiaj zwiemy sposobem wymawiania. Mantra Joga może być najlepiej zdefiniowana określeniem: Sztuka Słowa Mówionego. A zatem taka Księga Jogi jako, że jest napisana przy użyciu SŁOWA jest jedną wielką mantrą, jeśli oczywiście wymawia się słowa zgodnie ze sztuką wymawiania słów.

Mantra, zgodnie z nauką o słowie mówionym, oddziaływuje na istotę ludzką poprzez bramę MOWY, czyli tzw. VAK. Sfera czy plan wibracji, dźwięku, a także SŁOWA nosi miano Vakum. Jest to plan atrybutów Najwyższego. Mantra jako mowa, fraza czy dźwięk ma moc synchronizowania ze sobą dwóch innych planów ludzkiej świadomości, a mianowicie: Kayam - zewnętrzną powłokę, ciało, plan materialny oraz Cittam - wewnętrzną powłokę, świadomość, plan psychiczny. W ten sposób mantra (mowa) posiada moc oddziaływania na ciało i na psychikę, na materię i na świadomość.

Powiedzmy więcej, bez elementu VAK nie jest możliwy synchroniczny rozwój i unifikacja planów Kayam i Cittam! Praca z mantrą służy adeptom pomocą w opanowaniu i kontrolowaniu zarówno ciała jak i świadomości (psychiki) Sfera VAK (mowa) jest SERCEM pomiędzy tym, co zewnętrzne, a tym co wewnętrzne. Sfera Kayam odnosi się do brzucha, sfera Cittam do głowy zaś Vakam do serca. Mowa posiada więc szeroki zakres oddziaływania na ludzką istotę. W głębokich praktykach Laja Jogi, technika pracy z mantrą jest objaśniona jako Mahamudra i Mahasandhi.

Laja Joga, podobnie jak i pozostałe z wielkich systemów jogi, używa sposobów pracy z mantrą jako istotnej części swoich ćwiczeń. Dzieli się praktykę na trzy istotne etapy pracy. Pierwszym z nich jest ŚABDHA MANTRA - inaczej Dżapa, czyli głośne powtarzanie słowa lub frazy. Zalicza się też tutaj praktykę mówienia szeptem. Drugi etap to ARTHA MANTRA - mentalna praca rozważania i odczuwania znaczenia i treści mantry. Mówimy przez analogię do pierwszej fazy, że jest to "pamiętanie" słowa czy frazy. Trzecia strona tej pracy to PRATYAYANA MANTRA - odbieranie czy odczuwanie echa dźwięku i myśli z głębi wnętrza. Inaczej - jest to doświadczanie energetycznego echa, wewnętrznego skutku powtarzania i pamiętania mantry.

Istnieje ważny punkt pracy z mantrą (słowem, frazą), który musi być osiągnięty, aby jakakolwiek praktyka modlitwy, konfiRamacji czy imienia mogła przynieść głębszy efekt. Należy frazę Śabdha i Artha praktykować jednocześnie, gdy tylko opanujemy obie oddzielnie tj. jedną po drugiej. Co to w praktyce oznacza? Nic szczególnego - mogłoby się zdawać - tylko tyle, że mówimy dokładnie to co myślimy i myślimy tylko to, co mówimy! I to jest robione w tym samym czasie. Jest to praktyka o doniosłym znaczeniu, szczególnie jeśli ktoś chce osiągnąć cudowne moce przy pomocy ścieżki MANTRAYANY - Pojazdu Słowa, dźwięku i mowy.

W sensie systemu Laja istnieje pojęcie Iśwaratan mantra lub w skrócie Iśtamantra. Jest to słowo lub fraza wyjaśniająca i opisująca jakąś właściwość Iśwary. Słowem takim przywołujemy tą właściwość, rozbudzamy ją i pielęgnujemy aby zakwitła i wydała swoje owoce. Iśtamantra jest praktykowana w połączeniu z ośrodkiem serca, jako że tradycyjnie serce - centrum kardialne - uważane jest za siedzibę Iśwary. Wibrowanie Pranawy uważane jest za pracę wstępną do praktyki z Iśta!

Mantra Joga jako samodzielny system praktyki jogicznej, realizowany jest w formie ścieżki o szesnastu kolejnych krokach. Prawdopodobnie wiele osób, cokolwiek praktykujących, odkryje ze zdziwieniem, że znajduje się na którymś z kolejnych etapów Mantayany ze wszystkim tym, co wykonuje.

W świecie Nama-Rupa znajdują się wszystkie ideały i wyobrażenia duchowe oraz religijne. Wierząc zatem w cokolwiek i w jakiejkolwiek tradycji, odnosimy się już do świata Nama-Rupa, do planu archetypów i pierwowzorów wszystkich rzeczy. Każda nazwa sięga do planu Idei.

Wszędzie, gdziekolwiek istnieje działanie lub ruch, tam zawsze występuje też wibracja i dźwięk. Zgodnie z Mantrayaną pradźwięk, czyli pranawa jest wibracją/słowem twórczym, tworzącym. Odnosi się do stanu, w którym istniała doskonała równowaga, kiedy nasza natura wyłoniła się ze swego stanu pierwotnego zrównoważenia i kiedy to rozpoczął się proces TWORZENIA. Dźwięki słowa AUM odpowiadają kolejno trzem gunom - pierwotnym stwórczym energiom: bezwładności, aktywności i harmonii. Inaczej mówiąc, korespondują do trzech aspektów boskości: narodzin, życia i śmierci. Wibracja U jest życiem i aktywnością, jest samym sercem Pranawy. Tradycja suficka użytkuje wibrację HU, czyli zasadniczo dźwięk U jako serce wszystkich mantr.

Mantrayana wprowadza pojecie dźwięków pierwotnych, zwanych też nasiennymi. Używa terminu BIDŻA MANTRA. Można je nazwać także: źródłowymi dźwiękami przyrody (prakriti). Istnieje w związku z tym cały świat subtelnych dźwięków, wibracji, które mają moc podtrzymywania całego naszego istnienia. Pranawa zaś odpowiada BOSKOŚCI.

W systemie Mantrayany adepci użytkują potęgę słowa według kanonu trzech zasadniczych metod:

1. Vaćanik - sposób werbalny, głośne powtarzanie;
2. Upanśa - sposób półwerbalny, gdzie tylko organy mowy wibrują słowo, zaś żaden dźwięk nie jest słyszalnie wymawiany;
3. Manasik - sposób mentalny, myślowy, gdzie słowo jest pamiętane czy, jak wolisz, powtarzane w myślach.

Niezbędnym uzupełnieniem mantr jest praktyka tzw. materialnej formy, wyobrażenia, co jest w istocie kontemplowaniem jakiegoś świętego kształtu Bóstwa. Tradycyjnie w Mantrayanie użytkuje się pięć FORM. Wizerunki Wisznu, Surja, Dewi, Ganeśa, Śiwy użytkowane są w tym celu. Postać Wisznu odpowiada Mesjaszowi, Chrystusowi w całym swym kształcie i wewnętrznym znaczeniu. Postać Surja odpowiada Słońcu. Wizerunek Dewi to inaczej Wielka Matka lub Matka Boska. Kształt Ganeśi odpowiada pojęciu: Pan Zastępów. Idealizacja osoby Śiwy wprowadza w świadomość Najwyższego Absolutu. Kontemplowanie, wizualizacja i uwielbianie jednej z takich Form zwie się Saguna-Dhyana. Pamiętajmy, że dla owocnego praktykowania. Pamiętajmy, że dla owocnego praktykowania mantr taka technika jest niezbędna. Naturalną tendencją umysłu jest koncentrowanie się na kształcie i formie. Boskie Właściwości symbolizowne są poprzez rozmaite święte formy bóstw.

Warto odnotować fakt, że w aspekcie wyobrażania postaci, Wisznu jest każdy nauczjący guru. Wisznu to archetyp zbawcy ratującego ludzkość przed utonięciem w skutek własnych błędów i grzechów. Jest to wybawiające wcielenie Boga, awatara - zstąpienie guru mającego moc zbawczą. Idea Wisznu w wedancie jest tym samym co postać Chrystusa-Mesjasza w chrześcijaństwie.

Pamiętajmy zatem, że Mantrayana zasadniczo polega na połączeniu dwóch technik praktykowania: powtarzaniu Słowa i wizualizowania Formy!!! Imię jest sprzężone z Kształtem, a Kształt z Imieniem. Czy to praktykując w Szkole Jogi, czy to w Szkole Sufi, czy w jakiejkolwiek innej zawsze należy o tym pamiętać. Pełny cykl praktyki z mantrą zawiera aż szesnaście stopni, szczebli, przez które przechodzą osoby, które autentycznie głęboko pracują techniką wibrowania dźwiękiem, ze Słowem.. Samo powtarzanie, sztuka wibrowania ma przy tym znaczenie pierwszorzędne, zaś koncentrowanie się na kształcie i formie jest drugorzędne. Nie oznacza to jednak, że Formę można pominąć, a jedynie to, że jest wprowadzana do praktyki jako druga z kolei.

Vaćanik - głośne powtarzanie, śpiewanie, melorecytacje - wszystko to w sufickiej tradycji określane jest mianem ZIKR (DHIKR), co także oznacza "powtarzanie". Oznacza to, że mantry (u sufich określane mianem: wasifa) przede wszystkim się wymawia, głośno powtarza! Pamiętajmy o tym, gdyż od tego jak bardzo zaawansujemy się w głośnym powtarzaniu, zależy czy będziemy mieć efekty w pracy mentalnej, czyli w technice zwanej Manasik (u sufich FIKR - także pamiętanie).

Upanśu - technika półwerbalnego, bezgłośnego powtarzania, które jest cichsze niż szept, służy w Mantrayanie do specyficznej pracy z organami mowy. Język nie mieści się tylko w ustach. Korzeń, sam początek tego organu znajduje się w miejscu, gdzie oddech wychodzi z płuc, czyli na wysokości mostka i splotu kardialnego. Dlatego mówi się, że dźwięk pochodzi z serca i jest techniką pracy z ośrodkiem serca. Dzięki Upanszu, wytworzona fizykalnie przez organa mowy wibracja, może głębiej oddziaływać na wnętrze ciała oraz głębiej sięgnąć w obszar psychiki i ducha. Jest to sposób pośredni pomiędzy powtarzaniem a pamiętaniem.

Mantra Joga szesnastostopniwa ścieżka słowa

Spróbujmy przyjrzeć się jak w ogólnym zarysie wygląda cała ścieżka Mantrayanay, zgodnie z tym jak była wprowadzana przez starożytnych mędrców i jak jest w dobie dzisiejszej nauczana przez jej strażników, czyli przez linię przekazu wcielającą jogę jako Mantra - Moc Słowa Mówionego.

Szesnaście stopni czy poziomów można podzielić na Cztery Kręgi lub Klasy. W każdym Kręgu znajdują się po cztery stopnie ścieżki Pojazdu Mantr, które będą stanowiły pewien swoisty całokształt, co zobaczymy omawiając poszczególne stopnie oddzielnie, a po każdych czterech kolejnych poziomach, podsumowując cały Krąg.

1. BHAKTI. Akt u/wielbienia, także p/oddania, żarliwy akt adoracji, umiłowanie tego co robimy. Uczucie, które nazywamy Bhakti, jest dążeniem, tęsknotą i namiętnością naszego serca. Aspektem wielbienia jest także skłonność do poświęcenia się totalnie temu co robimy lub temu za kim idziemy. Żarliwe dążenie do tego ideału, który stoi za powtarzaną przez nas frazą, moze przybliżyć nam znacznie pojęcia Bhakti. Często można się spotkać z terminem Bhakti Joga w odniesieniu do tej pierwszej, faktycznie wstępnej do Mantra Jogi, fazy praktykowania. Bhaktowie różnych ugrupowań są adeptami ledwie rozpoczynającymi duchową podróż po ścieżce Mantrayna, stąd też zapewne ogromny zapał i żarliwość w korzeniu wiary, tak charakterystyczny właśnie dla nowicjatu. Bhakti jest właśnie nowicjatem na ścieżce praktyki mantr, gdzie żarliwość i poświęcenie, a także oddanie i uwielbienie należy pielęgnować i rozwijać.

2. ŚUDDHI. Kultywowanie czystości i oczyszczania ciała, umysłu i miejsca praktykowania wielbienia. Poprzez zachownie czystości tak miejsca praktyki jak i samej swojej istoty w postaci ciała i psychiki zaczynamy być zupełnie dobrze przygotowani do rozwijania świętości, która w swej istocie jest czystością. Praktyka MANTR (WASIF) służy właśnie gruntownemu oczyszczaniu naszej osoby ze wszystkich skażeń materialnej natury. Jeżeli zatem nie przejawiamy żadnych skłonności do zachowania czystości w świecie, w którym żyjemy to pocóż nam praktyki oczyszczania w postaci Mantr? Czystość ciała to zwyczaj wykonywania rytualnych obmywań całego ciała lub jego części, także tendencja do spożywania pokarmów czystych. Czystość umysłu to czystość intencji i motywacji, uczciwość i szczerość wobec praktyki, nauczycieli i ścieżki, a także czyste relacje ze wszystkimi osobami, z którymi się spotykamy. Czystość wnętrza jest podstawą, na której budujemy czystość zewnętrzną. Nawet Jezus powtarza to przykazanie czystości, które może być nutą przewodnią adeptów: "Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty".

3. ASANA. Właściwy sposób siedzenia, odpowiednia postawa ciała do wykonywania praktyki przewidzianej w Mantrayanie. Właściwa postawa ciała to siedzenie w siadzie skrzyżnym z wyprostowanymi plecami. Joga nazywa taką postawę sukjasana. termin określający siedzenie w siadzie skrzyżnym, SUKHA, oznacza przyjemność, wygodę, szczęście, i pomyślność. Oznacza to, że siedzenie w tej postawie ciała jest dla osoby praktykującej przyjemne i wygodne! Postawa ta przynosi stan szczęśliwości, a takze gwarantuje pomyślność. Mamy zatem proste ćwiczenie: "Usiądź ze skrzyżowanymi nogami, wyprostuj plecy, połącz dłonie ze sobą i, co najważniejsze, siedź tak wygodnie, przyjemnie i doświadczaj szczęścia siedzenia". Pojęcie Sukhasana można przetłumaczyć jako: "wygodne siedzenie", "szczęśliwe siedzenie" lub "siad pomyślności". Asana oznacza nie tylko sposób siedzenia, lecz głębiej także postawę w sensie psychicznym. Zatem kultywiwać asanę oznacza zachowywać postawę w życiu, która jest wygodą, przyjemnością, szczęśliwością i pomyślnością! Oto asana osoby prawidłowo praktykującej Manytrayanę.

4. PANĆANG SEWAN (Czyt. pańciang sewan). Przywędrowaliśmy do właściwego, po rozlicznych przygotowaniach, sposobu praktykowania. Wszystko to, co tutaj spotkasz robią wielbiciele (bhaktowie). Mamy tutaj zatem praktykowanie świętych pism, mamy też zwyczaj recytowania ze świętych ksiąg, a także śpiewanie hymnów uwielbiających Formę Bóstwa. Powtarzanie jednakże świętych imion, czyli przymiotów boskości, jest najważniejszą czynnością na tym etapie. SEVA oznacza służeni, czystą, ofiarną i pełną oddania pracę. Kultywując Sevan służymy duchowemu ideałowi, który ucieleśnia dana ścieżka lub ideałowi jaki został nam postawiony jako nasz duchowy cel. Panczang oznacza po prostu pięciorakość, pięć sposobów robienia czegoś. Służymy całym ciałem (wszystkimi siłami), całym sercem (wszystkimi uczuciami) i całym umysłem (wszystkimi myślami), całą mową (wszystkimi słowami) i całą duszą (wszystkimi mocami duchowymi). W ramach praktyki intonowania możemy wspomnieć, że pełna ścieżka dźwięku naucza 1008 wibracji mantr, które zwą się także Świętymi Imionami Niebian. Nama-Rupa jest więc równocześnie Nama-Dewa, czyli Imieniem Anioła. DEWA bowiem, czyli Niebianin(-nka) lub Bóstwo to noc innego jak Anioł. Imię (Mantra) skrywa Kształt (Rupa).

I. Krąg nauki - Aul

Pojazd kultywowania uświęcenia został podjęty jeśli osoba aspirująca na tej ścieżce zdecydowała się wyruszyć i wypełnia wszystkie wstępne lekcje. AUL - oznacza właśnie uświęcenie lub oczyszczenie. Bhakta jest pełen umiłowania i uwielbienia w stosunku do Boga. Cechuje go wiara, ufność i stałość dążenia. Jego Bhakti jest nabożnością i nabożeństwem zarazem, także całkowitym p/oddaniem i uwielbieniem. W najwyższym stanie Bhakti jest absolutnym, całkowitym p/oddaniem siebie Bogu tak, że zanika poczucie oddzielności pomiędzy nim a Bóstwem. Bhakta i Bóstwo stają się jednym i tym samym.

Zjednoczenie tego Bhakti z czystością wypływającą z wewnątrz, a takze z właściwą postawą siedzenia i życia jest dobrym przygotowaniem do czystego służenia jako Aul i w końcu do wypełnienia zadań Kręgu Nauki. Wszelkie praktyki śpiewania sutr i gath, także bhadżanów - pieśni duchowych zawierających w sobie mantry, hymny pochwalne, wizualizacje Bóstwa, czytanie i studiowanie świętych tekstów - wszystko to powinno być czynione w kontekście rozwoju Bhakti, Shuddhi (Śuddhi) i Asany. Taki Bhakta osiąga swój wyższy stopień rozwoju, który jest jednocześnie wypełnieniem pierwszego Kręgu - staje się SEWAKA. Można postrzegać całokształt tej pracy jako stopniowe przekształcanie się Bhakty w Sewakę.

W sensie mistyczno-religijnym, Sewan jest służeniem Bóstwu lub głębiej Bogu, którego każde Bóstwo i tak jest ucieleśnieniem. Sewan zatem oznacza Nabożeństwo. Propagowanie duchowego kultu, sprawowanie rytuału nabożeństwa, odpowiedni sposób praktykowania - oto prawdziwie wewnętrzny obraz Sewy. Całokształt pracy, którą możnaby nazwać czystym służeniem Bóstwu-Bogu, jest właściwym obrazem pojęcia Sewa.

Czasami można spotkać interpretację Sewanu jako służby społecznej. Niestety nie jest to właściwe ujęcie zagadnienia. Służenie duchowej społeczności jest o tyle aspektem Sewanu o ile wynika to z potrzeby całokształtu pracy duchowej. Działania takie jak organizacja pomocy społecznej, szkół, przedszkoli i tym podobne nie są same w sobie celem, ani tym bardziej podstawą Sewanu. Mogą najwyżej czasami stanowić element pracy poszczególnych służebników.

Tradycyjnie istnieje kilka duchowych elementów praktyki, które warto poznać, aby wiedzieć w jaki sposób przemienić się z Bhakty w Sewę. Poleca się jak najczęstsze czytanie, a jeszcze lepiej słuchanie recytacji świętych pism. W Mantra Jodze poleca się, najlepiej codzienne, czytanie rozdziałów Bhagawad Githy. W szczególności rozdział piętnasty jako najbardziej istotny z całej Księgi i rozdział osiemnasty jako podsumowanie całej pozycji. Prawidłowe intonowanie oryginalnego tekstu ma oddziaływanie Mantry. Wnikanie w znaczenie tekstu ma charakter wizualizacji. Podobna praktyka z tekstem Jogasutr Patańdżalego jest wielce rekomendowana.

Pranawa jest polecana do codziennego praktykowania o poranku (o świcie), najlepiej 108 razy lub chociaż 21 razy. Częst także poleca się intonowanie jakiejś szczególnej dla danego sytemu czy nauczyciela, frazy. Ma to charakter ogólnej Dżapy. Praktykuje się zwykle dwa razy dziennie po około pół godziny. Szkoły poszczególnych nauczycieli nazywają taką szczególną frazę MAHAMANTRĄ, gdyż jest ideą przewodnią całej Szkoły.

Poleca się gorąca, aby uczęszczać na wspólne spotkania grupowe przynajmniej jeden raz w tygodniu. Oczywiście najlepiej byłoby spotykać wielbienie Boga codziennnie. Tak pracowali uczniowie Jezusa jak świadczą o tym Dzieje Apostolskie. Przynajmniej raz na dwa tygodnie wielbiciele powinni spotykać się wspólnie, aby słuchać nauk, czytać święte pisma, uczyć się intonowania i recytacji ksiąg oraz zapoznawać z autryzowanymi komentarzami do nauk danej tradycji. Połączone jest takie spotkanie z Nabożeństewm i trwa zwykle jedną, a najwyżej dwie godziny. Każdy aspirant pojazdu Mantry (Wasify) powinien przynajmniej cztery razy w roku, a więc raz na kwartał, uczestniczyć w większym grupowym spotkaniu poświęconym praktyce takim, które trwa kilka dni (przynajmniej dwa, trzy dni do tygodnia).

Praktykę indywidualną Mantry (Wasify), jeśli taka została otrzymana, należy z Przewodnikiem lub jego asystentem konsultować przynajmniej dwa razy w roku (czyli co około sześć miesięcy). Inaczej postępy będą wątpliwe.

Oczywiście nie jest to wszystko, co możnaby powiedzieć, jednakże wystarczy do zapoznania się z podstawami praktykowania. Każdy może zostać AULem, poprzez czynne realizowanie podanych wskazań. Wszystkie zalecenia służą tylko jednemu celowi: POWODZENIU W PRAKTYKOWANIU!!! Witamy zatem w drugiej już Klasie studiowania ścieżki Mantra Jogi, oczywiście z pełną świadomością, że na razie są to studia o przedmiocie, a nie studia przedmiotu. Przyjrzyjmy się pokrótce kolejnym krokom Pojazdu Mantr (Wasif).

5. AĆARA. Rozpoznajemy tutaj swój właściwy dla siebie duchowy cel życia, albo inaczej mówiąc, odkrywamy swoją misję, posłannictwo ukryte jako skarb w komnacie głębi duszy. Pojawia się odpowiedni dla naszej istoty duchowej wzór czy sposób życia. Dosłownie termin Aczara oznacza praktykę w sensie praktycznego zastosowania czegoś w zetknięciu ze światem i jego problemami. Dopiero w tej fazie rozwoju praktyki można oczekiwać od osoby adepta jakiejś foRamy pracy dla świata, dla innych, która byłaby wynikiem jego autentycznej pracy duchowej i poczucia misji, którą ma do spełnienia w życiu. To się pojawia spontanicznie. Tego nie można wydusić z głębi wnętrza wcześniej, zanim dusza nie jest gotowa, by wydać taki owoc.. Posłannictwo dwóch różnych osób może się niesłychanie od siebie różnić, chociaż obie osoby są w obrębie jednej i tej samej Szkoły Duchowej.

Można powiedzieć, że Mantra (Wasifa) doprowadza oddanego wielbiciela do punktu, w którym rozpoznaje z wnętrza, intuicyjnie swoje wewnętrzne posłannictwo, cel, któremu służy cała jego na tej ziemi obecność. Życie w całym swoim kształcie zostaje podporządkowane temu celowi. Tutaj ważna uwaga: cel ten nie zostaje przyjęty jako idea przychodząca z zewnątrz, jako idea, której się podporządkowujemy jak chcieliby fanatyczni zwolennicy różnych systemów. Cel ten wyłania się z głębi wnętrza samoistnie.

W ten sposób stajemy się Aćarją - istotą, która niesie sobą boskie posłannictwo i, mało tego, istotą, która to boskie posłannictwo czynnie realizuje w codziennym życiu. Możemy też być w tym momencie dobrymi kandydatami (-tkami) na osobę Aczari w sensie pracy misyjnej dla Szkoły Duchowej, w której praktykujemy. Jest to jednakże tylko jeden z możliwych aspektów całokształtu tej pracy.

Pojawi się też spontanicznie zdolność do reagowania na wyzwania jakie stawia nam codzienne życie i wszystkie jego sytuacje. Nie istnieje przy tym żaden stan zakłopotania. Można to nazwać spontaniczną zdolnością do praktycznego zastosowania duchowości i duchowej praktyki w codziennym życiu, w obiektywnym świecie.

Aćarja może więc oznaczać praktyczne zastosowanie duchowej praktyki w codziennych sytuacjach życia, a także realizację swgo wewnętrznego posłannictwa tak, że całe życie zostaje podporządkowane czy, jak wolisz, poświęcone temu celowi, który drzemał w tobie od początku stworzenia.

Każda osoba, która postępuje ścieżką służenia i oddania musi w końcu osiągnąć taki punkt, w którym poświęca się i służy swej wewnętrznej boskości. Nie ma to jednak nic wspólnego z egoistycznym zaspokajaniem własnych próżnych ambicji.

6. DHARANA. Kolejnym krokiem niezbędnym w ścieżce Słowa jest osiągnięcie potężnej siły koncentracji. Jest to całkowite skupienie uwagi na obiekcie koncentracji, utrzymanie świadomości na tym, na co patrzymy, co jemy, o czym rozmawiamy z całkowitym pochłonięciem się tym. Możemy to nazwać jednoupunktowieniem umysłu. W praktyce dla potrze tej ścieżki ćwiczy się zdolność utrzymywania uwagi przez dwanaście uderzeń serca, później przez okres dwunastu oddechów na jednej myśli, którą jest oczywiście fraza Mantry trzymana w pamięci jako mentalna praktyka. Sztuka jednopunktowej koncentracji, ustalanie uwagi bez zakłóceń ze strony myśli, jest wielce niezbędna przed rozpoczęciem kolejnego etapu podróży. Istnieje cały bogaty zestaw ćwiczeń siły ogniskowania uwagi dla potrzeb Ścieżki Słowa. Szczególną metodą pracy jest ustalanie uwagi na przeznaczonej do praktyki Formie Bóstwa: Wisznu, Surja, Dewi, Ganeśi i Śiwie. Trataka - sztuka wpatrywania się w taki ideał bez zakłóceń ze strony myśli, a z całkowitym pochłonięciem umysłu tym Kształtem i jego Energią jest tym, co właściwie należy praktykować jako zadanie pierwszoplanowe. Kiedy rozwiniemy zdolność absolutnej koncentracji na wybranym obiekcie, wtedy będziemy gotowi do dalszej podróży.

Częstym błędem praktykujących jest wybieranie innej foRamy do praktyki niż poleconej w ćwiczeniu przez nauczyciela. Przykładowo, gdy praktykujemy Mantrę związaną z Śiwą, a adept zamiast koncentrować się na postaci Śiwy wybiera Formę Jezusa, albo gdy praktykujemy Imię Jezusa, a adept włącza sobie wizualizowanie FoRamy Buddy to jest to na zasadzie "Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek". W pierwszym wypadku Bogiem jest Śiwa, a diabłem Jezus. w drugim wypadku Bogiem jest Jezus, a diabłem Buddha. Niektórzy adepci mają w zwyczaju takie mieszanie Form i Mantr. W najlepszym razie doprowadza to do porzucenia praktyki lub pomieszania zmysłów, do psychicznego chaosu. Najgorszego razu nie będziemy sobie opisywać. Zasada nie mieszania ścieżek właśnie tutaj ma swoje głębokie znaczenie i zastosowanie. Praktykować należy zawsze zgodnie z instrukcją.

Czasami jakiś pseudoreligijny fanatyk usiłuje tworzyć takie pomieszane kombinacje, gdy uczestniczy w spotkaniach grup innych tradycji duchowych. Osiągnie psychiczne pomieszanie, wzrost awersji, złości , pychy i tym podobnych stanów, które będą przeszkodami w postępach na ścieżce duchowej. Na pewno nie przyczyni się w ten sposób do zbawienia ani siebie, ani innych.

A zatem ćwiczymy silną koncentrację według instrukcji otrzymywanych od nauczycieli.

7. DIWYA DEŚA SEWANA. W spolszczeniu będzie to mieć postać Diwja Desza Sewana. Wszystkie środki pośredniczące jak i pomagające w sprawowaniu służby nabożeństwa skrywają się pod tym pojęciem. Dusza rozwija tutaj swoje aspekty powołania kapłańskiego. PUDŻA, czyli Nabożeństwo zostaje odkryte jako główny środek rozwoju. Adept staje się rytualistą. Nabożeństwo odkrywa swój magiczny charakter, a połączenie z Bóstwem staje się zupełnie obiektywnym doświadczeniem.

Divya wskazuje na zupełnie boski typ osoby. Desha (Desza, Deśa) oznacza miejsce, obszar lub moment w czasie. Jest to też instrukcją lub pouczeniem otrzymywanym z głębi świadomości Bóstwa. Poziom ten przynosi wiedzę o środkach i sposobach tworzenia obszarów przejawiania się osoby boskiego typu. Jest umiejętność rozwijania sfery mandali - obszaru energii Bóstwa.

Wymienimy sobie rodzaje środków do kontaktu, które pomagają w nabożeństwach. W ceremoniach można spotkać ogień, wodę, emblematy z symbolami, obrazy, święte figurki, posążki, świętych nauczycieli, guru, a także tzw. pitha - ośrodki skupiania siły i energii, jak serce, brzuch, trzecie oko i inne. Ołtarz Ofiarny jednak, nade wszystko, spełnia swoją pośredniczącą funkcję. Ołtarz bowiem jest tym miejscem, na którym stoją naczynia z ogniem, z wodą, na którym znajdują się posągi i obrazy, emblematy, a także przy którym zasiadają czcigodni nauczyciele. Tworzą w kierunku ołtarza w końcu praktykujemy na koncentracje na wybranych ośrodkach pitha. Wszystko to są najważniejsze środki sprawowania duchowej służby oddania i wielbienia.

Można powiedzieć, że służebnicy ołtarza lub lepiej strażnicy ołtarza są tymi, którzy praktykę swą realizują w tej fazie.

8. PRANA KRIYA. Jest to w całej pełni nauka posługiwania się energią Bóstwa, z jego wewnętrznym życiem i mocą. Regulacja przepływu tej energii i inteligentne jej kierowania i umiejscawianie to jakby dwa aspekty praktyki w tej fazie rozwoju praktykowania Pojazdu Mantr/Wasif. Wyróżnimy więc pranayama - jako regulację energii życia i ćwiczenia z oddechem, które mogą w pranayamie pomóc oraz nyasa - umiejscawianie prany w różnych częściach ciała zgodnie z jej pięcioma rodzajami.

Słowo prana oznacza "odwieczne życie", zaś kriya oznacza wewnętrzne działanie. Mamy więc: wewnętrzne działanie odwiecznego życia. Jednoczymy się w praktyce z życiem naszego Bóstwa, Boga. Wszelkie ćwiczenia z energią wewnętrzną, otrzymywaną poprzez medytację, przynależą do tego stopnia pracy. Oznacza to, że autentyczni kapłani - służebnicy pracują z energią, która jest żywą mocą. Sztuka oddychania pomaga wielce w praktykowaniu Pranayama, gdyż oddech jest tym kanałem, poprzez który przepływa największy strumień energii. Nie mniej jednak, przewód pokarmowy stoi tutaj już na drugiej pozycji, więc właściwe dla rozwoju boskiej mocy odżywianie jest warte studiowania. Ogólnie kierunek zwany witariańskim, a także wegański może zostać w praktyce poleca na równi z dłuższymi postami.

Pierwszym ćwiczeniem oddechowym, które można polecić jest wpatrywanie się w idealizowaną Formę Bóstwa i odczuwanie jak wchłaniamy całą energię aury postaci podczas wdechu, gdy z wydechem odprężamy się całkowicie i pozwalamy tej energii przenikać nas i owładnąć nami. Z czasem nauczymy się też kumulować energię Mantry i FoRamy oraz świadomie uczestniczyć w duchowej pracy tego boskiego aspektu tutaj na ziemi.

Guru Mantrayana nauczają, że głębsze osiągnięcia w dziedzinie prana kriya uzależnione są od tego, co nazywamy też łaską Bóstwa. Musimy na prawdę wykazać wiele oddania, a także żarliwego służenia.

W ramach pojęcia nyasa możemy zapamiętać pięć szczególnych kierunków przepływu energii życia:

APANA - to strumień wydechu wędrujący z całą siłą koncentracji do podbrzusza, a ściślej do podstawy tułowia i do okolicy kości ogonowej. Wdech wędruje jako skoncentrowany strumień energii wzdłuż kręgosłupa w górę. Jest to pierwsza nyasa.

UDANA - strumień energii wraz z wydechem doprowadzamy od góry poprzez czaszkę, zaś z wydechem przenosimy świadomość bardzo wysoko w górę. jest to robione z uczuciem ciągłego oblewania wodą z góry.

SAMANA - to strumień wydech rozprzestrzeniający się od pępka we wszystkie strony ciała, aż do najbardziej krańcowych punktów ciała na powierzchni skóry. Wydech rozwija element promienności. Wdech jest zwykle specjalną koncentracją na zasadzie ognia.

PRANA - jest prądem biegnącym w obszarze pomiędzy sercem, a gardłem, nosem i ustami. Pracuje się tu z energią serca i duszy. Ciągłość przepływu strumienia energii jest zasadniczej wagi.

WJANA - jest tym rodzajem energii, który nieustannie przenika całe ciało. Oddech nie ma kierunku, lecz staje się wszechprzenikliwy.

Szczególnością każdej z pięciu rodzajów energii są cudowne moce, które im towarzyszą.

II. Zaawansowany krąg nauki - Baul

Drugi Krąg Nauki jest jak widzimy zdecydowanym pogłębieniem pracy wykonywanej w Kręgu Nauki. Kim jest Baul? Jest niewątpliwie p/oddanym wielbicielem, jednakże takim już, którego praktyka rozwinęła już bardzo wymierną moc, siłę i potęgę. Można to nazwać etapem zastosowania mocy Mantr/Wasif, i to mocy, która jest daleko potężniejsza od wszelkich na jej temat oczekiwań i wyobrażeń. Baul przeistacza ludzką osobowość w duchową, świetlistą jaźń. Jest to człowiek docierający do miejsca spokoju. Istota ludzka rozwija bezosobistość i bezosobowość, staje się transcendentalna. Wiele ścieżek wskazuje na osiąganie transcendentnej świadomości, która jest boska. Stopniowo zanika poczucie "ja" oddzielnego od istoty Boga czy Bóstwa.

Pojawia się wiara i ufność bez żadnego "ale", wiara wypływająca z doświadczania faktów wyższej Rzeczywistości. Na tym etapie dusza przekracza formę i rytuał poprzez jego poznanie i wypełnienie. Przychodzi wielka niezależność od obrzędów. Baul potrafi zmieścić się w każdej formie rytuału. Wolność od rytuału nie polega na jego odrzuceniu i niechęci do nabożeństw i ceremoni. Wręcz przeciwnie, niezależność od FoRamy Rytuału polega na głębokim rozumieniu treści i zdolności do wyrażania się poprzez każdą rytualną ceremonię.

Baul na swej trodze stopniowo traci wszelkie przekonania, poglądy, osądy, przesądy, oceny, wierzenia, zatraca nawet punkt widzenia. Pojawia się całościowe postrzeganie wszystkich dróg, metod i systemów.

Największą, na drodze rozwoju Baula, przeszkodą jest pycha. W postaci skłonności do buntu i przeciwstawiania się, w postaci dumnej i wyniosłej chełpliwości, także jako arogancja, jest PYCHA prawdziwym demonem utrudniającym postęp. Szczególnie niebezpieczna, jeżeli skierowana przeciwko duchowym przewodnikom i nauczycielom.

Pokora to prawdziwa lekcja do przepracowania w tej fazie treningu na ścieżce Mantr i Wasif. Tylko pokorni są w stanie wznieść się wysoko, przed tron duchowego Ideału zwanego też Idamem. Stąd mogą już rozpocząć następną część podróży.

Witaj więc u progu Trzeciej Klasy Pojazdu Mantr i Wasif. Cztery kolejne stopnie praktyki zawierają omówienie Mudry, Yadźnya, Daan i Tapasu, który jest z teo Kręgu chyba najbardziej w kręgach do jogi znanym pojęciem. A zatem po kolei...

9. MUDRA. Praca z gestem na bardzo wysublimowanym poziomie. Służy do osiągnięcia całkowitej wiedzy nad psychiką i cad całą świadomością. Pojęcie to oznacza przede wszystkim gest dłoni, jednakże w szerszym sensie jest to pozycja lub postawa, także potęga nastroju. Postawą mudry jest symbolika ułożenia całych rąk, zaś esencją jest gest dłoni. Cała pozycja ciała jest tłem mudry. Można powiedzieć, że mudra zawiera w sobie asanę.

Mudra oznacza też pieczęć ciała i serca, a także jest synonimem żeńskiej partnerki jogina lub męskiego Bóstwa. Mudra pobudza czystą energię boskiej świadomości, która zwana jest Kundalini i uważana za żeńską partnerkę praktykującego ofiarnika.

Podstawową fizykalnie formą Mudry jest gest pokłonu. Mudra ta oznacza ofiarowanie się, p/oddanie, pozdrowienie, a także uwielbienie. POKŁON jest Mudrą pokory i gubienia jaźni, symbolizuje czy może lepiej, wyraża anihilację iluzji oddzielnego od Boga jestestwa.

Mudra jako pieczęć wyraża całe duchowe osiągnięcie i pozwala poprzez przewód ciała wysyłać moc tego osiągu na cały plan fizycznego i astro-mentalnego istnienia. Istnieje wiele innych gestów - pieczęci dających nastrój. Tradycyjnie naucza się dwudziestu czterech klasycznych gestów stanowiących cały kurs Mudry. W tej fazie pracy jednoczy się Mantrę, Formę i Mudrę. Taki zaawansowany pojazd praktyki zwany jest Mahamudra.

Częstym sposobem kultywowania praktyki Mudr jest święty TANIEC, co nazywane jest terminem Kirtana lub też Sankirtana. Jest to rozumiane jako recytowanie czy śpiewanie chwały i uwielbienia Bogu z pełną wiarą w Jego Łaskę. Jest to w pełni skoncentrowane kontemplowanie chwały Boga w Formi pojawiającej się jako Bóstwo. Oznacza to, że święty taniec Mudr towarzyszący Mantrze jest bardzo wysublimowaną i zaawansowaną praktyką wielbicieli.

Możemy tutaj wspomnieć sobie Taniec Śiwy-Mahadewy! Warto też pamiętać Śiwę stojącego długo na jednej nodze lub siedzącego w pozycji zwanej Krową (Gomukhasana). Wszystko to są praktyki Mudr. Przychodzi dzięki nim całkowita władza nad umysłem, nad psychiką.

10. YAGNYA. Rytuał Ofiarny, Nabożeństwo, sprawowane w rytmie cykli natury, w harmoni z warunkami kosmosu i przyrody. Głównym środkiem pomagającym w przeprowadzaniu takiego rytuału jest rozpalony płomień ognia ofiarnego, w którym spala się drewno, zioła, masło sklarowane, ziarna ryżu, a także inne dodatki. Rytuał jest zwykle połączony ze świętym śpiewem, tańcem, z pokłonami lub innymi praktykami. Ceremonia taka ma często wymiar inicjacyjny. Osoba praktykująca jednakże w tej fazie utrzymuje nawet i trzy razy dziennie ceremonie i rytuały jako swoją głęboką praktykę duchową.

Poczucie świętości, głęboka pokora i nastruj wdzięczności utrzymywane są w trakcie rytuału. Potęga słowa i dźwięku użyta jest z całą świadomością dla wielbienia Boga lub Jego Emanacji w Formie Bóstwa. W ten sposób Yajna (czyt. jadźńja) jest głębokim duchowym ćwiczeniem i aktem ofiary.

Intencją wewnętrzną przyświecającą Rytuałowi jest samoofiarowanie, odrzucenie wszelkich złych tendencji i skłonności, poprzez wrzucenie ich w płomień ofiarny. Taka intencja ciągle praktyce towarzyszy i jest nazywana terminem yagna, co jest też zwane spalaniem nieczystości tego świata.

Yajnya, pisana też Yajna sprawowana jest często z użyciem przez Ofiarnika pozycji Gomukhasana jako sposobu rytualnego siedzenia właśnie przeznaczonego specjalnie dla tej foRamy Ofiarnego Rytuału.

11. DAAN. Praktykowanie Miłosierdzia i Łaski. Potocznie rozumiane jako Dobroczynność lub Jałmużna. Mamy tutaj ofiarę z dóbr doczesnych, inwestycję poczynioną dla sprawy Boga lub rodzaju ludzkiego. Nigdy nie jest to jednak pseudo-dobroczynność polegająca na zaspakajaniu czyichkolwiek egoistycznych motywów, pragnień i dążeń. Kiedy gotowi już jesteśmy wszelkie posiadane dobra materialne poświęcić na potrzeby duchowej wspólnoty, guru, Boga i jeszcze uczynić to bez żalu, a z wielką inspiracją, to być może jesteśmy już gotowi do tego, aby praktykować Daana. Można to nazwać Wielkim Wyrzeczeniem. Postawę taką mieli uczniowie Jezusa, apostołowie, którzy pozostawiając wszystko całkowicie oddali się Jemu w opiekę.

Dobrodziejstwo posiada też swój aspekt ofiarowania dóbr doczesnych na użytek potrzebujących. Istnieje jednak reguła pokazująca w jaki sposób opiekować się potrzebującymi i kim w szczególności. Głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, a bezdomnym zapewnić schronienie. Praktyka ta wyklucza jednak dawania pieniędzy osobom żebrającym. Nie dotyczy też osób, które świadomie wybierają nieróbstwo i włóczęgostwo jako styl swego życia, a żebraninę traktują jako sposób zarabiania na życie. Wyjątkiem jest opieka nad starymi i niedołężnymi osobami. I tutaj też tyczy autentycznie potrzebujących. Działalność charytatywna polega też na nauce pracy, życiowej zaradności i uczciwości zarazem.

Tworzenie domów pomocy, gdzie można otrzymać jedzenie, picie, odzież, a przede wszystkim dach nad głową jest oznaką działalności wielkich dusz. Pomoc domowa ma jednak pierwszorzędne znaczenie, a praca w zamian za pomoc jest warunkiem korzystania z takich instytucji, z wyjątkiem oczywiście osób dopracy nie zdolnych tytułem jakiegoś bardzo ciężkiego kalectwa. W ten sposób spływa błogosławieństwo Boga.

Wielką pracą, aspektem Daan, jest także wspieranie lub lepiej aranżowanie tworzenia nowych miejsc kultu duchowego, budowa świątyń, a także ochrona starożytnych świątych miejsc czy wspieranie ruchów religijnych czy duchowych. Wielu adeptów w tej fazie praktyki rozwija ten aspekt działalności poświęcając na ten cel wszystkie swoje siły i środki...

12. TAPAS. Tutaj osoba osiąga plan boskiej dyscypliny i rozwoju potęgi woi, która jest ponad granicami ludzkiego rozumienia. Ogromna samodyscyplina i powściągliwość, krańcowe wyrzeczenie i totalne samoofiarowanie zjednują Łaskę Boga. Żar wstrzemięźliwości godnie określa działalność adeptów na każdym polu ich ludzkiej egzystencji. Jest to faza rozwoju, w której często opisywani są adepci Pojazdu Mantr, jednakże zwykle baz tego istotnego komentarza, że to ma miejsce już bardziej przy końcu ścieżki niż przy jej początku.

Tapas jest boską rozkoszą dla duszy dorosłej do Boskości i męczarnią dla człowieka. który chciałby pokazać innym, że jest tym kim w istocie wcale jeszcze nie jest. Tapas pojawia się naturalnie w miarę rozwoju praktyki w Trzecim Kręgu tego pojazdu jogi.

Świat żaru jest jednak do przejścia. Spalenie całego zbiornika nasion kaRamy jest ostatecznym owocem, z za którego wyłania się świat absolutnej wolności i zbawienia. Wszelkie nasiona cierpień i udręk zostają pokonane. Nie jest to jednak niczym innym jak specjalną formą nabożeństwa i rytuału ofiarowania. Tyle, że całe pole życia ogarnięte jest tą pracą, w każdej jego chwili...

III. Wyższy krąg nauki - Samnyasin

Trzeci Krąg Nauki jest, jak mogliśmy to prześledzić, takim okresem w życiu adeptów, w którym porzuca się wszelkie pragnienia i niezachwianie dąży do Boga. Wszelkie pokusy zmysłów pochodzące ze świata zostają z łatwością odrzucone. Wybór jest łatwy i przyjemny, determinacja zaś niezachwiana. Sufi taką osobę nazywają Derwiszem, istotą, która zerwawszy wszelkie więzy ze światem, wyniesiona jest w obszary boskiej doskonałości.

Wszystkie więzy karmy zostają wypalone, wszelkie dawne pragnienia i obawy, które determinują przeznaczenie zostają rozpuszczone lub spalone. Totalna radość kontemplacji Bóstwa w każdej chwili i w każdym czasie zostaje osiągnięta.

Przestają istnieć wszelkie czynniki, które mogłyby determinować los człowieka. Osiągnięta zostaje wolność. Trening taki wygląda jak długie życiowe odosobnienie. Dusze praktykujące samnyasę pokazują wielką niezależność i wielkie nieprzywiązanie. Wolność i Błogość towarzyszą tym wielkim i dojrzałym duchowo istotom.

13. KARAMA. Właściwe z serca, a raczej z głębi duszy płynące działanie, to obraz może najlepiej opisujący podstawę ostatniego cyklu praktyki. Każdy czyn jest z Boga i w Bogu. W tym kryje się cały sens ofiary z czynów i działań. Boskie działanie jest takim dlatego, że to już nie ty działasz. Nie ma żadnego "ciebie". To Bóg działa. NIE MA nawet żadnego Bóstwa. I Jego - Bóstwa - świadomość w końcu roztapia się i pozostaje tylko SAMA esencja Boga. Spalenie kaRamy Ego prowadzi do punktu, w którym pozostaje jedynie Działanie Boga. Jest to najgłębsze znaczenie słowa KARAMA.

14. SWADHYAYA. Studiowanie istoty jaźni, rozpoznanie prawdziwego siebie, zatopienie w świetle duszy (puruszy) i rozpalenie płomienia jaźni w sercu to kilka przymiotów opisujących ostatnią z pięciu kolejnych faz nabożnego rytuału. Podsumowanie to jest ofiarą duszy - indywiduum - które spala się w Bogu. Studia poznania Boga, gdy się Nim JEST, stanowią swoisty rytuał w świątyni ciała na ołtarzu serca.

15. DHYANA. Ciągłość przepływu strumienia świadomości jako czystego światła. Nieustanne utrzymywanie istnienia, które jest Bogiem. Ciągłe objawianie istoty Boga wyłaniającej się jako głębia ciebie. Boskość totalnie osiągająca swoje odwieczne źródło.

16. SAMADHI. Ostateczny etap rozwoju praktyki, kiedy to, co praktykuje staje się swoim własnym celem. Całkowite utożsamienie, totalne przekształcenie w esencję najistotniejszą, w Doskonałość Boga. W sensie metody Mantr powiemy, że jest to wchłonięcie w Boga - w istotę Bóstwa o znaczeniu Dźwięku - Słowa. Tyś jest Słowem-Bogiem...Ekstaza Miłości, Światła, Prawdy i Potęgi.

IV. Wewnętrzny krąg nauki - Sai/n

Czwarty Krąg określany jest jako uświęcający i jednoczący, spełnia najwyższy Cel, o którym niewiele można powiedzieć, chociaż zapewne wszystkim wyda się najciekawszym. Oto i "Doskonałość Boga". Jeżeli były jakieś dążenia i cele na początku, to tutaj wszystko zostało wypełnione i osiągnięte.

Oto słowa Jezusa: "Ja i Ojciec mój jedno jesteśmy". Dość powiedzieć, że pojazd intonowania świętych imion, p/oddania i uwielbienia polecany jest w tym ciemnym wieku jako najpewniejsza ścieżka do wyzwolenia, do zbawienia.

Hum!

Himalaya Swami