Hinduizm - sanatana dharma - centrum religii Boga

1. Sanātana Dharma to częste określenie różnorodności filozoficzno-religijnych nauk i mistycznych praktyk. Hinduizm, jak to – “ izm” jest zbiorem mitologicznej mistycznej wiedzy wywodzącej się od narodowości Indusów, a ściślej od narodów zamieszkujących obszar wpływu ludności indyjskich, w tym Hindusów, Tannulów, Syngalczów, Bengalów, Kaszmirczyków czy Nepalczyków. Istnieje kilkadziesiąt głównych narodowości i języków, które związane są z pojęciem hinduizmu, ale lepszą nazwą jest Sanātana Dharma, gdyż ujmuje zjawisko religijne i duchowe nie z perspektywy jednego narodu, ale z perspektywy niesionych ideałów. Potoczna nazwa “hinduizm” odnosi się do religii Indii, ale Indie to ponad milion ludzi, kilkanaście wielkich narodów i języków oraz kilkaset mniejszych ludów, plemion, języków i narzeczy. Sanātana Dharma/h to wszelka duchowa dyscyplina rodem z obszaru Indii i od indyjskich wpływów, gdzie wielu zalicza kulturę Persji, do tak zwanej Zachodniej Indii. Sanātana oznacza zarówno to, co wieczne, odwieczne, jak i starożytne, pradawne, zatem hinduizm to przedwieczna starożytna religia, droga duchowa, samo jądro czy istota, rdzeń wszelkiej religijności, zdrowa część religii objawionej ludziom. Hinduizm, to w swej istocie nazwa pochodzenia angielskiego, która nie funkcjonuje w rzeczywistości religijnej Indii, podobnie jak nazwa Indie, podczas, gdy orginalnie kraj siebie nazywa Bhārata, Ziemia Uwielbienia, Macierz, Matka Ziemia. Bhā od Bhūr, co znaczy Ziemia i Arāta od Ārati, co oznacza sposób uwielbiania Boga, nabożeństwo. W Indii nikt nie mówi, że jest mieszkańcem Indii, lecz każdy wie, że mieszka w kraju Bhāratów – Czcicieli Bogini, na Ziemi Wielbienia Matki Bożej, Królowej Niebios.

2. Pewne pojęcia wskazują na to, że coś pochodzi z kultury duchowej Wielkiej Indii, czyli Mahā – Bhārata, a to jest Bhārata z przyległościami, czyli cały indyjski krąg kulturowo-duchowy sięgający na Wschód aż po Filipiny i Nową Zelandię, czyli oceaniczny szamanizm, a na Zachód aż po Egipt, Sudan i Libię. Dharma, to jedno z wielkich pojęć wskazujący na indyjski krąg kulturowy, podobnie jak Sādhana, czyli duchowa praktyka na ścieżce rozwoju wewnętrznego. Samo pojęcie Dharma oznacza zadanie, religię, obowiązek, cel i sens istnienia jako byt na tym ziemskim padole. Dharma to głębiej sens życia, cel dla którego rodzimy się jako ludzkie istoty, przeżywamy życie i umieramy powracając do świata dusz przez wrota śmierci. Bhārata pokazuje ogólne zręby tego celu i sens życia, którym jest dogłębne nauczenie się wielbienia Bóstwa podczas sytuacji ziemskiego życia, nauka czci i wielbienia Ziemi, na Ziemi, wielbienie w ziemskim wcieleniu. Życie to Ārti. Dhṛ – wsparcie, to sam rdzeń pojęcia Dharma, pokazujący, że taka religia dla ludzkości musi być dla ludzi po prostu codziennym wsparciem w ich dążeniach i działaniach. Z drugiej strony, Sādhanā – praktyka czyniona 2-3, a nawet 5 razy dziennie pokazuje, że to wsparcie się zjednuje z pomocą technik wielbienia, medytacji i modlitwy, bo z tegoż Sādhanā się składa wiodąc do stanu Sādhuḥ – Świętości, Czystości, Dobra. Dla ludzi z Wielkiej Indii, Święty, Sādhu, to po prostu samo ucieleśnienie wszelkiego Dobra, Dobrostanu.

3. Ludzie martwią się czy hinduizm jest monizmem, politeizmem, monoteizmem czy henoteizmem lub panteizmem, jednak wobec bogactwa filozofii i teologii wedyjskiej, hinduizm można częściowo przybliżyć każdym z tych pojęć, lecz żadnym wyłącznie, a jedynie w niewielkim stopniu, podobnie jak i użycie wszystkich tych “izmów” nie wyczerpie wiedzy, Wedy. Hinduizm nie jest też, jak widzimy jedynie hinduizmem, bo nie tylko osoby narodowości Hinduskiej praktykują hinduizm, ale bardzo wiele innych narodów i plemion. Termin Ārya oznaczający “Szlachetność”, jak wiadomo oznacza nietylko wysokich blondynów o niebieskich oczach, jak uważali o aryjczykach niscy bruneci o czarnym wąsie, ale ogół Szlachetnych Nobliwych ludzi o wyjątkowych walorach moralnych i duchowych. Ārya (Aryan) to jedno z wielu podstawowych pojęć kształtujących odwieczną starożytną kulturę duchową. Osoby, które nie są Ārya, Szlachetnymi, Szlachcicami tej Ziemi, poznać po tym, że nie wielbią Bóstw, nie wielbią Boga, nie praktykują duchowo, czyli nie wypełniają Sādhany, ani nie są śwadome Dharmy, ludzkich obowiązków względem Boga i Niebios, a przecież Brahman, Adideva czy Mahādeva oznaczające Najwyższego Boga, Wszechducha należą do podstawowych pojęć opisujących wewnętrzną Rzeczywistość. Ateizm, jako dziecięce infantylne zaprzeczenie Boskości, także mieści się w opisie hinduizmu, jako że część urodzonych w każdym pokoleniu czy nawet roczniku ludzi jest upośledzona umysłowo, ograniczona, niepoczytalna, niedorozwinięta umysłowo i może nie być wstanie pojmować spraw wyższych, takich jak Bóg, Niebiosa, czyli o większym stopniu skomplikowania niż opis ludzi czy Ziemi. Ateizm jest takim dziecięcym, infantylnym stadium rozwoju świadomości, gdzie ludzie nie są zdolni do uświadomienia sobie i pojmowania Boga, spraw subtelnych i duchowych. Można uznać ateizm za rodzaj upośledzenia duszy i umysłu, tak, jak było ze świadomością ludzi negujących istnienie psychiki czy rozumu. Z upośledzeń jednak należy się leczyć skuteczną terapią, a nie robić życiowej filozofii z ułomności, choć jest oczywistym, że ślepy nie widzi światła ani kolorów. Chociażby dlatego, Sādhana dla ateistów obejmuje uwrażliwianie na światło i mozolne budzenie intuicji, tak, aby pacjent odczuł ciepło Boskiego Ognia, którego widzieć nie umie.

4. Pochodzenie hinduizmu określane jest jako bezosobowe, co oznacza, że Matka Religii nie pochodzi od konkretnego z imienia założyciela. Hinduizm jest starożytny, wieczny, przedwieczny, i co za tym idzie nie jest wytworem jednego człowieka, a raczej wielu ponadosobowych istnień nazywanych Bogami, czy raczej starożytną kulturą duchową, dziełem Wszechducha, Ducha Świętego, Czystego i Mądrego. Hinduizm to religia mająca cechę Apauruṣeya – co znaczy, że nie jest dziełem człowieczym, bo tak po prostu Puruṣa (Purusha) to Człowiek, niebiański Praczłowiek, Pradusza czy indywidualny Byt. Hinduizm jest z pochodzenia ponadosobowy, pozaosobowy i ponadczasowy, daltego jest Matką Religii, Matecznikiem Wiary i zawsze jako całość jest duchowym bogactwem, ponad kultami religijnymi pochodzącymi od konkretnych założycieli, takich jak Siddharta Gautama, Jezus Chrystus, Spitama Zaratusztra czy Abdallah Muhammad. Z punktu hinduizmu, takie kulty pochodzące od osób, będąc Pauruṣeya są czymś niższym z uwagi na swe niższe, foremne źródło. Sam hinduizm jest jako Sanātana Dharma czymś wyższym niż kulty religijne puruszów (dusz wieszczych, proroków), czymś bardzo źródłowym, czymś stojącym o klasę wyżej i bliżej do ostatecznej Prawdy, Miłości, Współczucia i Wszechświatła. Z punktu Sanāthana Dharmy, religie takie jak, zaratusztrianizm, dżinizm, buddyzm, judaizm, chrystianizm, islam czy sikhizm to jeno marne i słabe, przez ludzi stworzone i przekazane odnogi Religii, tej Religii, która jest Odwieczną Drogą Bożą, Religii Przedwiecznej, którą w swej istocie jest hinduizm. Faktycznie do Sanātana Dharmy, do religii hinduistycznej w swych poszukiwaniach przychodzą wyznawcy, którzy “zęby zjedli” na poznawaniu rozmaitych dróg kultowych, takich jak, chrześcijaństwo czy islam, a masowe wręcz i publiczne przyjmowanie hinduizmu przez byłych wyznawców różnorodnych kultów, jedynie uwypukla nadrzędność hinduizmu, nad cząstkowymi, personalnymi co do źródła drogami religijnymi, drogami kultów, które są jak rzeki wiodące do Matki Religii.

5. Korzenie hinduizmu spoczywają w bardzo misteryjnych źródłach, a całą tajemnicą dróg kultowych, takich jak zaratusztrianizm, sikhizm, islam czy chrześcijaństwo jest głównie to, że spełniają one swe zadania wtedy, kiedy doprowadzą człowieka do odkrycia hinduizmu i przyłączenia do niebiańskiej, przedwiecznej Sanātana Dharmy. Niestety oficjale nieduchowych, personalnych kultów religijnych, takich jak, judaizm mojżeszowy czy chrześcijaństwo bardzo wstydzą się do przyznania przed swoimi owieczkami i barankami religijnymi, że jeśli ktoś potrzebuje głębszej wiary, musi zacząć Sādhanę, powracając do Źródła Religii, jakim jest Religia Indii, HINDUIZM. Kryzys religijny toczący kraje Zachodniej Europy i Ameryki od końca XX wieku kończy się dla tych osób, które w sposób poważny zaczynają poznawać Wedę, Itihasu, Purany, Brahmasutry, Bhagavadgitę Upaniszady i inne pisma misteryjne ogólnie znane jako hinduistyczne czy orientalne. Zbawienie zawsze przychodzi ze Wschodu, ale dla ludzi, którzy wychowali się na Biblii, bo to jest napisane w samej Biblii i w Koranie. Nie wolno nawracać tego, co jest Wschodem dla twórców Biblii czy Koranu, bo to czytelnicy tych dzieł mają doczytać sobie i uświadomić, że ich zbawienie przychodzi do nich ze Wschodu, z Indii, bo dla Jezusa, Mojżesza czy Muhamada, Indie to Wschód i ZBAWIENIE! Powrót do prawd wiary to nie tylko akceptacja reinkarnacji i wegetarianizmu, ćwiczeń oddechowych czy gimnastyki asan oraz mudr, ale też nabożeństwa oparte na Ogniowej Ofierze Wedyjskiej, odróżnianie Bóstw od demonów oraz Absoluta od Bogów i Bogiń czy Awatarów (Proroków). Nawrócenie to głębokie, misteryjne studia duchowe osadzone na całej kulturze wedyjskiej Aryanu! Kulty powstały na obrzeżach Mahābhārata, Wielkiej Indii i są jedynie niższym, peryferyjnym zjawiskiem religijnym, niejako zewnętrznym do swej indyjskiej istoty – hinduizmu!

(Udana)

Mistrz Himalaya Swami

Linki zewnętrzne

PMH - Przekazy Mistrza Himalaja znajdują się na portalu Lajów